Zussen Ontmantelen

Stel je voor, een Belgische ijscoboer, ijscoman,  die zo vanaf Maart tot Oktober elke dag Nederland in rijdt, al tientallen jaren. Zó lang ik me kan herinneren namen mijn ouders dan, zó tegen de avond, regelmatig een ijsje bij hem, als zijn busje voor de deur stopte, een wafel, twee of soms drie bolletjes, mét slagroom.

Toen mijn ouders in 2006 naar Terwijde verhuisden, toen nog een wijk in aanbouw (deel van of aanschurkend tegen Leidserijn, Utrecht), vertelde mijn vader dat aan de ijscoman, met hun nieuwe adres erbij. “Mocht je Terwijde erbij gaan doen, we hopen het wél, kom ons dan opzoeken”. En zó namen ze afscheid.

Eergisteren, het huis van mijn ouders uitruimend met mijn zus en zwager, stopte er een busje voor de deur en klonk de vertrouwde bel. Mijn zus en ik keken elkaar aan en liepen naar buiten, wetend zonder woorden dat we hem zelf wilden vertellen dat nu ook mijn vader overleden is. Hij zei, ik dacht het al. Ik heb hem al zo lang niet gezien.

Leunend op de rand van het raam van zijn busje, praatten we wat, herinneringen die misschien wel dertig jaar omvatten, en hij vertelde hoe hij, toen hij de eerste keer naar Terwijde reed, het adres van mijn ouders had opgezocht, en dat het de eerste en misschien wel de enige straatnaam was die hij er kende. En ja, zus en ik namen een ijsje, zus vroeg naar de smaken die vaders meestal nam, en ook dát wist hij precies te vertellen. We gaven de ijscoman een hand ten afscheid, hielden met de andere onze wafels vast, mét mokka, citroen en slagroom en liepen langzaam naar binnen.

Het huis is bijna leeg, over een paar dagen alweer een deur definitief dicht.